The “attach – detach – touch” one
Είχα μια συζήτηση, και ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις με τους φίλους μου – με αυτούς που με αφήνουν να μιλάω δηλαδή, γιατί υπάρχουν και οι άλλοι που δεν βάζουν γλώσσα, αδερφάκι μου, και δεν προλαβαίνω να σταυρώσω λέξη – μου έρχονται απίστευτες ιδέες, ή μάλλον μπαίνουν στη θέση τους οι λέξεις που έχω μέσα στο μυαλό μου. Οπότε λοιπόν, μιλούσα με τη Χριστίνα και καθώς συζητούσαμε, ένιωσα ότι πήρε σχήμα και μορφή μια τέτοια ιδέα!
Ω! Η επιφοίτηση! Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να ανακάλυψα στην αποθήκη μπαουλάκι με χρυσό, σαν να κέρδισα το Pulitzer ΚΑΙ σαν να έγινα η Ευρωπαία version της Όπρα!!
Ήταν 3 λέξεις που φώτισαν τις συνάψεις μου: attach – detach – touch. Ναι, και τι σημαίνει τώρα αυτό; Πρέπει να μιλούσα κανά τέταρτο χωρίς ανάσα στο ευφυέστατο Χριστινιώ που με ναι, μεν ακούει σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά συνάμα μου καίει και τον εγκέφαλο με σοφές ερωτήσεις και ζητάει διευκρινήσεις για να ξεκαθαρίσω το σκεπτικό μου.
Η ουσία των παρακάτω λέξεων είναι η εξής. Μέσα στην απλότητά τους, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου απλοϊκές. Είναι τρεις καταστάσεις συνειδητότητας που πολλές φορές λειτουργούν ταυτόχρονα μέσα μας ή/και μεμονωμένα, είναι τα τρία στάδια που περνάει ένας υπό εκπαίδευση άνθρωπος από τα πρώτα του χρόνια, μέχρι να ολοκληρώσει το ταξίδι του στον κόσμο τούτο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έχω μονάχα 40 χρόνια στον πλανήτη, οπότε δεν ξέρω αν ποτέ σταματάει οποιοδήποτε ταξίδι, θα επανέλθω όμως με updates, όταν το μάθω!
So, here goes!
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε για να καταφέρουμε να επιζήσουμε, τουλάχιστον με τον old-school τρόπο, επαφιόμαστε στους γονείς μας και την κοινωνία για τροφή και ασφάλεια. Κατά κάποιο τρόπο προσκολλούμαστε. Σε τροφές, συναισθηματικές και υλικές, σε συμπεριφορές, σε πεποιθήσεις, σε συνήθειες. Κολλάμε σε ανθρώπους, καταστάσεις, σκηνές, εμπειρίες, μνήμες. Παίζουμε ρόλους, ακολουθούμε νόρμες. Κι αυτό είναι η φυσική και φυσιολογική ροή των πραγμάτων.
Για να καταλάβω, τα πρώτα μου χρόνια, τον κόσμο γύρω μου είναι αναγκαίο να πάρω πληροφορίες από το περιβάλλον μου, το οποίο όμως με πλάθει βάσει της δικής του πληροφόρησης και προσκόλλησης και αυτό πάει πίσω και πιο πίσω και τελοσπάντων κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια και πάει λέγοντας.
Μέσα σε όλον αυτόν τον προγραμματισμό ή ας ονομάσουμε αυτό το ταξίδι καλύτερα «μαθητεία», ΥΠΑΡΧΕΙ και ίσως να αναδύεται σιγά-σιγά ο πραγματικός μας εαυτός που επαναστατεί και θέλει να εμφανιστεί, να βγει κι αυτός να παίξει.
Έρχεται τότε μια στιγμή, που θέλουμε να σπάσουμε δεσμά, να απογαλακτιστούμε από τρόπους, ρόλους και conditionings. Δεν συμβαίνει σε όλους με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες περιόδους ή με την ίδια συχνότητα. Μπορεί να σου συμβεί για ΕΝΑ δεδομένο στη ζωή σου ή μπορεί να αποφασίσεις να αλλάξεις δομικά όλη σου την ύπαρξη. Και αυτό να συμβεί είτε στα 5, είτε στα 95.
Η ουσία είναι ότι τότε θέλεις να κάνεις το detach. Να φύγεις από τον οποιοδήποτε προγραμματισμό ή περιορισμό, από επικολλήσεις, από ταμπέλες ή επίπλαστους φόβους. Να δαμάσεις το θεριό των συναισθημάτων, να διαγράψεις μνήμες, να επανατοποθετηθείς. Μπορεί να θελήσεις να γίνεις η υλική απεικόνιση του θεϊκού σου εαυτού στη Γη, να πάρεις απόσταση, να δεις τα θετικά κάθε κατάστασης, να διαχειριστείς πόνους και φόβους, να μπεις στη θέση του παρατηρητή, ίσως και να απελευθερωθείς από κάθε σου κράτημα.
Κοινώς ό,τι έκανες μέχρι εκείνη τη στιγμή των 15-20-35-40 σου χρόνων, να το αποδομήσεις και να το ξαναφτιάξεις από την αρχή! Μιλάμε για πολύ δουλειά!!! Δεν το λες κι εύκολο project όλο αυτό! Προτιμώ το τσάπισμα, αλήθεια!!!!!
ΑΛΛΑ! Εδώ έρχονται τα καλύτερα! Σε αυτήν τη βαθιά θεραπευτική detach φάση, αναδύεται η βαθύτερή σου ποιότητα σαν Άνθρωπος. Πρόσεξε, όλες οι φάσεις, και επιτρέψέ μου το γλωσσοπλάσιμο, μπορεί να αλληλοεμπεριέχονται.
Θέλω να πω, στα 17 σου μπορεί να βιώνεις συγχρόνως και τις τρεις καταστάσεις για διαφορετικά θέματα και ζητήματα. Οπότε λοιπόν, σε αυτήν τη βαθιά αποκαλυπτική και θεραπευτική σου φάση, αναδύεται, αν δεν ανακόψεις τη ροή, η τρίτη φάση. Του touch. Της επαφής, της σύνδεσης, της συμπόνιας, της Αγάπης! Όχι πλέον μόνο απέναντι στον εαυτό, αλλά και απέναντι στον άλλον. Σε αυτόν που σε έφερε στον κόσμο, σε αυτόν που σου έβαλε κάτω από τη βάση στην Ιστορία, σε αυτόν που δημιούργησες να σε πληρώνει λιγότερο από όσο αξίζεις, σε αυτόν που σου χτύπησε τον καθρέφτη του αυτοκινήτου σου, σε αυτόν που μαζί με εσένα κατοικεί στον πλανήτη.
Και κατανοείς τότε, ότι ο κόσμος που έχεις συνηθίσει να παρατηρείς από απόσταση, ή που είχες διώξει μακρυά σου, η τηλεόρασή σου, οι εφημερίδες σου, το ίντερνετ, η κοινωνία ολόκληρη, ουσιαστικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ σε απόσταση. Είναι εκεί, δίπλα σου. Για την ακρίβεια είναι μέσα σου.
Χιλιάδες άνθρωποι πλουτίζουν κάνοντας το πάθος τους πραγματικότητα κι από την άλλη χιλιάδες άνθρωποι και ζώα θανατώνονται και δολοφονούνται σε διάφορους βωμούς, χιλιάδες άνθρωποι ζουν το όνειρό τους και άλλοι βιοπορίζονται με ό,τι έχουν διαθέσιμο.
Ναι! Και όλα υπάρχουν γύρω σου και μέσα σου ταυτόχρονα. Θετικά και αρνητικά. Είτε τα βλέπεις, είτε όχι.
Γιατί λοιπόν τα λέω όλα αυτά; Πού έτρεξε ο λογισμός μου; Έφτασε κάπου; Ζαλίστηκα από τα τόσα πέρα δώθε στα ειδικά, στα γενικά και πάλι στα ειδικά!!!
Έφτασε αγαπημένε συνοδοιπόρε στο εξής απλό, στη θεωρία, συμπέρασμα:
Προσκόλληση – Απελευθέρωση – Συμπόνια.
Από τον φόβο, τον εγωισμό και την έπαρση στη συγχώρεση και τη συμπόνια. Από τους νόμους της δυαδικότητας στην κατανόηση των βασικών κβαντικών αρχών. Αυτή είναι η απρόσκοπτη ροή μιας οποιασδήποτε απαιτητικής, ας την πούμε, εμπειρίας.
Ακολουθώντας αυτήν τη ροή, ο υπό εκπαίδευση άνθρωπος που λέγαμε στην αρχή, γίνεται παρατηρητής. Όμως δεν μπορεί να μείνει ούτε σε αυτόν τον ρόλο για πολύ, γιατί καταλαβαίνει μέσα από εσωτερικές ζυμώσεις, έρευνα και διεργασίες ότι είναι Δημιουργός και Συνδημιουργός και σαν τέτοιος έχει την ευθύνη να μιλήσει, να πράξει και πάνω από όλα να αγγίξει. Να κατανοήσει τη βαθύτερη σημασία αυτών που δημιουργει. Να συμπονέσει. Να αγκαλιάσει!
Άρα;
Μίλα! Αυτά που γνωρίζεις εσύ, δεν τα ξέρει κανένας άλλος με τον τρόπο σου.
Πράξε! Αυτά που μπορείς να κάνεις εσύ, δεν μπορεί να τα κάνει κανένας άλλος με τον τρόπο σου.
Επαναστάτησε! Όλα αλλάζουν! Είσαι Δημιουργός! Μην γυρνάς από την άλλη!
Δημιούργησε την αλλαγή. Αλλαγή είναι ακόμα και το να μην πετάς την τσίχλα σου στον δρόμο. Ξέρεις πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟ είναι το να μην πετάς την απόδειξη των διοδίων έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου σου;
Η αλλαγή, το βήμα που θα κάνεις από το πρώτο στάδιο στα επόμενα, αν εσύ το επιλέξεις, μπορεί να ξεκινήσει από κάτι τόσο μικρό και απλό, που όμως σαν χιονοστιβάδα θα παρασύρει πράγματα που ούτε φανταζόσουν ότι μπορείς να κάνεις. Πράγματα που ήθελες πάντα να δημιουργήσεις, αλλά δεν ήξερες πώς να τα κάνεις να συμβούν.
Τώρα ξέρεις. Ολόκληρα δάση ξεκίνησαν από έναν μικρό, ταξιδιάρικο σπόρο. Βάλε κι εσύ ένα τέτοιο σποράκι στο μυαλό σου. Το σποράκι της αλλαγής, της απελευθέρωσης, της συμπόνιας.
Πότισέ το! Φρόντισέ το!
Όλοι εμείς περιμένουμε ΕΣΕΝΑ και το δικό σου μοναδικό δέντρο* να δώσει οξυγόνο και τροφή σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και είμαστε δίπλα σου για να σε βοηθήσουμε να τα καταφέρεις!
Με αγάπη.
*τελικά, από ότι καταλαβαίνω έχω μια απίστευτη τάση να γράφω για δέντρα !!! :)
**οι έννοιες στο κείμενο, είναι με χαλαρή απόδοση και δεν δόθηκαν βάσει συγκεκριμένων κανόνων ή διδασκαλιών. Η έννοια του παρατηρητή για παράδειγμα, έχει πολλές αποδόσεις, διάλεξε τη δική σου!
***Η Χριστίνα είναι μια εξαιρετική θεραπεύτρια που δραστηριοποιείται στην Κρήτη και μπορείς να την βρεις στο fb /ΧριστίναΣιδέρη
