Για την ένταξη, τον αποκλεισμό και τις διακρίσεις σεξουαλικών και άλλων προσανατολισμών...

Πρέπει να’ μουν 15 ή 16 χρονών σε εκείνη την επέτειο του Πολυτεχνείου που σήμερα μου ήρθε στο μυαλό. Να ήταν 91 με 92; Κάπου εκεί… Έχω κατέβει στο κέντρο με τη φίλη μου τη Δανάη μαζί και χιλιάδες άλλοι, κι εμείς οι δυο βρισκόμαστε στην ‘ουρά’ της πορείας. Όχι γιατί ήμασταν πολιτικά οργανωμένες με αναρχικούς κύκλους που υποτίθεται παραδοσιακά διαδηλώνουν γαλαρία ή για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, απλά γιατί εμένα προσωπικά δεν με έκφραζε κανένα μπλοκ και δεν ήθελα να είμαι με την κυρίως μάζα του κόσμου. Το εξηγώ γιατί δεν θα ήθελα καινούριο ταμπελάκι με 'αποδιδόμενες πολιτικές πεποιθήσεις'. Οπότε, λοιπόν, ήταν μια μεγάλη συγκέντρωση-πορεία με διάφορα μπλοκ και στο τέλος του πλήρως ταμπουρωμένου μπλοκ της ΚΝΕ υπήρχαν και καμιά διακοσαριά άτομα, μέσα σε αυτά κι εμείς που περπατούσαμε όλοι μαζί την Σταδίου για να ανέβουμε από Σύνταγμα προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Πίσω ακριβώς από αυτό το τελευταίο κομμάτι της πορείας υπήρχαν δημοσιογράφοι και ανάμεσα, παράλληλα και πίσω, αστυνομία με πλήρεις στολές, εξαρτήσεις, ζώνες, μάσκες, ασπίδες και έτοιμοι για όλα.

Θυμάμαι ότι αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση τότε, γιατί τα πράγματα ήταν ήρεμα, όλοι οι παρευρισκόμενοι απλώς περπατούσαμε, φωνάζαμε συνθήματα και τραγουδούσαμε τα τραγούδια που ακούγονταν στα μεγάφωνα της Αθήνας. Κοιτούσα πίσω μου και απλώς αναρωτιόμουν.

Ήξερα ότι δεν ήμουν και στο καλύτερο σημείο που θα μπορούσα να βρίσκομαι, αλλά αηδίαζα με τα οργανωμένα μπλοκ και ήθελα απλά η φωνή μου να είναι δική μου, να μην ορίζεται από οποιαδήποτε πολιτική σκοπιμότητα. Έτσι το έβλεπα τότε. Και τέλος πάντων, ήμουν ελεύθερη να κυκλοφορώ όπου ήθελα. Δεν υπήρχε κανένα επεισόδιο, καμία πρόκληση, καμία μολότοφ σε χέρια, κανένα ύφος ή κάποια 'τάση', άλλωστε. Τίποτα που να έδειχνε το πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Πιτσιρίκια με γονείς περιδιάβαιναν. Μια απλή, όμορφη ημέρα στο κέντρο, χιλιάδες κόσμος σε μια ‘βόλτα’ που συμβόλιζε και γιόρταζε τη δημοκρατία και την ελευθερία Ύπαρξης και Λόγου.

Μέσα σε μια στιγμή λίγο πριν τη στροφή για τη Βασιλίσσης Σοφίας, όλο το σκηνικό άλλαξε γιατί ακούστηκε από τους ασυρμάτους των ένστολων ένα «ΤΩΩΩΩΡΑΑΑΑ!!!!» και ξέσπασε η κόλαση. Ήταν τόσο οργανωμένος αυτός ο χορός.... Οι δημοσιογράφοι έκαναν άμεσα στην άκρη, γνωρίζοντας καλά τη χορογραφία και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα επεισόδια εκείνη τη χρονιά. Κι άλλες χρονιές μετά από αυτήν πέτυχα φιλειρηνικές οργανωμένες πορείες που η εντολή για μπάχαλα δινόταν ‘άνωθεν’, όπως και άλλες που τα μπάχαλα απλά ξεκινούσαν από και καλά ‘οργανωμένους’ προασπιστές της δημοκρατίας.

Αυτήν ειδικά τη χρονιά τη θυμάμαι, γιατί σε αυτό το ντου της αστυνομίας, μετά από αυτό το "ΤΩΡΑ!" που γύρισα ενστικτωδώς το κεφάλι μου και είδα δεν ξέρω πόσες διμοιρίες να τρέχουν να λιντσάρουν κι άρχισα ενστικτωδώς να τρέχω, ένιωσα στο πετσί μου για μία ακόμα φορά τις παθογένειες του κόσμου που μεγάλωνα και ήθελα να αλλάξω..

Σε αυτό το ντου, η φίλη μου χάθηκε στο πλήθος κι εμένα με ένοιαζε περισσότερο από όλα η ασφάλειά της, γιατί για εμένα ήμουν σίγουρη ότι θα τα κατάφερνα. Πού την βρήκα αυτή τη σιγουριά στο χαμό, ιδέα δεν έχω. Για εκείνη φοβήθηκα… Που την έχασα και δεν φρόντισα να την προσέχω καλύτερα! Αυτά σκεφτόμουν... Νομίζω κάπου εκεί ήταν κι ο αδερφός μου, γνώριζα ότι είχε κατέβει κι αυτός με φίλους του στην πορεία και σκέφτηκα πώς θα τον έβρισκα και αυτόν να τον βάλω κάτω από τις φτερούγες μου να τον προστατέψω. Και αυτά σκεφτόμουν.... Τρέχοντας μαζί με όλον τον κόσμο, γύρισα το κεφάλι μου πίσω για να δω αν οι ‘διώκτες’ ακολουθούσαν. Φώναζα το όνομά της και θυμάμαι να βλέπω ένα χέρι ντυμένο στα πράσινα να κατεβαίνει με μανία προς το μέρος μου, ξαναγύρισα μπροστά και συνέχισα να τρέχω να γλυτώσω από κάτι αόρατο που με κυνηγούσε χωρίς λόγο. Ένιωσα ένα βάρος στο κεφάλι μου, αλλά δεν σταμάτησα....

Τη φίλη τη βρήκα μετά από λίγο (ίσως και πολύ) και ήταν αυτή που με ενημέρωσε ότι είχε δει τη σκηνή Ματάς κυνηγάει Άντζελα- Ματάς ανοίγει κεφάλι Άντζελας (το χέρι, το ντυμένο στα πράσινα) και ότι αιμορραγούσα, γιατί εγώ από την αδρεναλίνη δεν είχα καταλάβει τίποτα. Αφού άνοιξαν λοιπόν κάμποσα κεφάλια εκτός από το δικό μου και ο κόσμος διαλύθηκε – μάλλον, σκεφτόμουν τότε, για να μην φαίνεται και στις φωτογραφίες την επόμενη στα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης η μαζική συμμετοχή σε κάτι τόσο σημαντικό και για να φοβηθούν τις επόμενες χρονιές να κατέβουν όσοι ήταν υπό σκέψη από φόβο για τη σωματική τους ακεραιότητα - οι εναπομείναντες κάμποσες χιλιάδες προχωρήσαμε προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Μπροστά από τη Βουλή παρατηρούσαν με άγρυπνο μάτι τους συμμετέχοντες κάμποσες διμοιρίες, κάμποσοι ένστολοι, αρκετοί ‘προστάτες της δημοκρατίας’ με πολιτικά, κάμποσοι δημοσιογράφοι και κάμποσοι υψηλά ιστάμενοι.

Έχοντας μαντήλι κόκκινο στο κεφάλι - μπας και σταματήσει η αιμορραγία - που είχε ποτίσει και είχε γίνει ήδη μπορντό, περπατώντας, περάσαμε από μπροστά τους με τη φίλη μου - κι έκανα το δεύτερο λάθος της ημέρας: να ΚΟΙΤΆΞΩ. Να κοιτάξω και θυμωμένα. Να κοιτάξω και οργισμένα μπορεί να πει κανείς. Και, Μπάτσος (γιατί αυτόν, πώς να τον έλεγα αλλιώς;) πρόταξε το στήθος του μπροστά, κι έχοντας το χέρι στα εργαλεία καταστολής του ούρλιαξε σε εμένα το ταραχοποιό στοιχείο με το ματωμένο μαντήλι στο κεφάλι, τα μαύρα ρούχα και μαλλιά: ΤΙ ΚΟΙΤΑΣ ΡΕ Μ0ΥΝ1;

Με πέρασε για άντρα.

Η Δανάη μόλις άκουσε το γρύλισμά μου με τράβηξε να φύγουμε γιατί αυτός κινούνταν προς το μέρος μας. Αλλά και που γρύλισα, τι θα έκανα; Τι θα έκανα απέναντι σε κάτι τέτοιο; Πώς θα στεκόμουν απέναντι σε έναν δύο μέτρα Ματατζή που με είχε ήδη κρίνει, χαρακτηρίσει και καταδικάσει μόνο και μόνο για το πώς φαινόμουν και περπατούσα;

Ήμουν 15 χρονών και έγραφα ποιήματα για την Ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Για έναν κόσμο Σεβασμού, όπου όλοι θα μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στα αγαθά που έχουν ανάγκη, είτε υλικά, είτε συναισθηματικά. Έγραφα για τον Έρωτα. Για την Αγάπη. Μιλούσα για ένα κόσμο ελεύθερο από διακρίσεις που έβλεπα, βίωνα και που με θύμωναν και πλήγωναν βαθιά! Ποτέ δεν ήμουν μπαχαλάκιας και πάντα καταδίκαζα τη βία, σε κάθε της μορφή.

Αυτός ο άνθρωπος δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά για εμένα όμως……

Όπως κι εγώ δεν γνώριζα γι’ αυτόν. Και τότε, ούτε και ήθελα να μάθω.

Σε αυτό το "ΤΙ ΚΟΙΤΑΣ ΡΕ ...." δεν απάντησα ποτέ, γιατί φοβήθηκα.

Ακόμα κι ένας 15χρονος εγκέφαλος που δεν έχει αναπτυχθεί πλήρως, αναγνωρίζει τον κίνδυνο. Κι ακόμα και μέχρι και σήμερα αν δω κάποιον άνθρωπο και αναγνωρίσω τέτοιο μίσος ή φόβο ή οργή στη ματιά του, δεν θα μιλήσω εκείνη τη στιγμή, δεν θα μετρήσω τις ‘δυνάμεις’ μου απέναντι σε ένα μυαλό κλειστό, γιατί όταν ο Άλλος έχει μπει σε κατάσταση επιβίωσης, σε κατάσταση επικράτησης, πάλης, εγωισμού, ότι και να πω δεν θα κάνει τη διαφορά.

Αν ΔΕ ΘΕΛΩ να έρθω σε ρήξη, να τσακωθώ, να ματώσω και ΘΕΛΩ πραγματικά να ακούσω και να ακουστώ, να βρω λύση και λύτρωση, θα μιλήσω όταν νιώσω ότι υπάρχει χώρος.

Και είμαι τώρα 43 και μου δόθηκε η ευκαιρία να έχω αναμνήσεις, να τα λέω αυτά και να γράφω τις ιστορίες μου μέσα από το δικό μου πρίσμα, να εκφράζομαι όπως γουστάρω κι αγαπώ, ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ, γιατί εκεί στα 15 μου ήμουν τυχερή και γλύτωσα με 5 ράμματα και υλικό για δυο-τρεις συνεδρίες, ενώ άλλοι που βρέθηκαν στα λάθος μέρη που τριγυρνούσα κι εγώ, με τις λάθος παρέες που έκανα κι εγώ, με τα λάθος ρούχα που φορούσα κι εγώ και κάποιες από τις λάθος ιδέες που κουβαλούσα κι εγώ, με τον λάθος σεξουαλικό προσανατολισμό, το λάθος φύλο, με τη λάθος σωματική διά/πλαση με τη λάθος εθνικότητα, τη λάθος πολιτική τοποθέτηση, τη λάθος κοινωνική τάξη, δεν ήταν τόσο τυχεροί.

Και τα λέω όλα αυτά με αφορμή την καταψήφιση από τη Βουλή των Ελλήνων και την αποτυχία της χώρας που εδαφικά γεννήθηκα να συμπεριλάβει το φύλο, την ταυτότητα φύλου, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την αναπηρία, την ηλικία και τη συμμετοχή σε εθνική μειονότητα στην αναθεώρηση του συντάγματος, στο άρθρο για την καθιέρωση της απαγόρευσης διακρίσεων.

Για χώρα του Ήλιου, έχουμε ακόμα δρόμο πολύ για να βγούμε όλοι από τη Σπηλιά του Πλάτωνα, αλλά το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι ο τόπος είναι γεμάτος Απελευθερωμένους Δεσμώτες, που ούτε σιωπούν, ούτε απελπίζονται. Συνεχίζουν. Δείχνουν δρόμους, ανοίγουν πόρτες, μιλάνε για την Α-λήθεια με τη φωνή της καρδιάς τους.

Πού θα πάει, θα ακουστούν….

___

Υ.Γ. Διάκριση είναι και να θεωρείς ότι ένας άνθρωπος με ράστα ή μακριά μαλλιά δεν είναι καθαρός, ότι μια γυναίκα που έχει γάτες είναι αξιολύπητη, ότι ένας άντρας στα 35 του που μένει με τους γονείς του είναι μαμάκιας, μια γυναίκα χωρίς παιδιά και σύζυγο δεν είναι ολοκληρωμένη, ότι οι άνθρωποι με εξαρτήσεις είναι αλήτες και τελειωμένη υπόθεση, ένα κορίτσι με μίνι ότι τα ήθελε και τα έπαθε, μια τρανς ότι είναι κατάρα για την οικογένεια. Διάκριση είναι να βλέπεις γυναίκα σε αυτοκίνητο και να θεωρείς δεδομένο ότι δεν είναι καλή και να τη βρίζεις ή να βλέπεις έναν πατέρα να κάνει δουλειές και να τον χαρακτηρίζεις γυναικωτό. Να προσβάλεις και να περιγελάς με μικρούς, σχεδόν αθέατους τρόπους άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ή να βλέπεις μια επιτυχημένη γυναίκα και να θεωρείς ότι έχει πουλήσει το κορμί της για να επιτύχει, για να το πω κομψά. Διάκριση είναι να βλέπεις ένα παιδί να παιδεύεται στο σχολείο και να το χαρακτηρίζεις χαζό ή ένα αυτιστικό άτομο να το θες έξω και μακρυά από εσένα. Διάκριση είναι και να θεωρείς ένα ασεξουαλικό ή άφυλο ή non binary άτομο μη φυσιολογικό ή να βλέπεις ένα ζευγάρι αντρών ή γυναικών να φιλιέται και να αηδιάζεις γιατί η ετεροκανονικότητα έχει ποτίσει τον εγκέφαλό σου. Διάκριση είναι να πιστεύεις και ότι εσύ ως Άνθρωπος είσαι το πιο σημαντικό πλάσμα στον πλανήτη. Και ότι αυτό που είσαι εσύ - όπως κι αν χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου - είναι το σωστό και το ορθό και το καλό, ενώ ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι το κατακριτέο, το άξιο κοροϊδίας, προσβολής και το καταδικαστέο.

Διάκριση είναι να βλέπεις ένα σώμα, μία στιγμή και να κρίνεις έναν άνθρωπο.

Διάκριση, για να μην γράφω ατελείωτα, είναι να βλέπεις μία έκφανση, μία όψη, μία πτυχή ενός πολυδιάστατου πλάσματος, να το κρίνεις γενικεύοντας, χωρίς να γνωρίζεις το απεριόριστο της ύπαρξής του και να το αποκλείεις.

Be kind.

Υλικό για μελέτη:

Μοσχοβάκου, Ν., Ντάνη, Σ., (2018), Διακρίσεις λόγω ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού: δεδομένα, θεσμικό πλαίσιο και ποιοτική διερεύνηση, διαθεσιμο στο: https://kethi.gr/wp-content/uploads/2018/02/FINAL_publication_isbn.pdf