Εσύ, ο Εαυτός σου και οι Άλλοι

🌸

"Καλησπέρα! Να σας ρωτήσω κάτι; Μήπως έχετε καμία Πασχαλιά;"

"Ναι, μου έχει μείνει μια τελευταία", λέει, με βλέμμα, ας το πω, αινιγματικό για τις ανάγκες της αφήγησης....

Και μου δείχνει τείνοντας το χέρι ένα κοντό και έτσι να, λίγο τσουρομαδημένο δεντράκι, με λίγα φύλλα και, αλήθεια, μετρημένα πέντε κλαράκια που πετούσαν άναρχα δεξιά κι αριστερά, παρατημένο για προφανείς λόγους. Δεν ήταν κομψό ή αρμονικά μεγαλωμένο, ευθυτενές εννοώ κι αγέρωχο. Δεν ήταν ψηλόλιγνο και γεμάτο μυρωδάτα λουλούδια. Ούτε κλαδεμένο, ούτε και στην πιο ωραία γλάστρα. Ούτε μπουμπούκια δεν είχε!!

Ήταν απλώς μια Πασχαλιά.

Που δεν την αγόρασε κανένας γιατί δεν κατείχε τη στερεοτυπική ομορφιά των άλλων δέντρων. Βασικά ποιάν ομορφιά? Αν δεν μου το έλεγε ο ανθοπώλης ότι ήταν Πασχαλιά, ούτε που θα το καταλάβαινα.

Είχε το όνομα, που λέμε, αλλά δεν είχε τη χάρη.

Αυτή λοιπόν η Πασχαλίτσα ήταν έξω από το μαγαζί και μακρυά από τα άλλα στοιχισμένα, κλαδεμένα και ποτισμένα λουλούδια και δέντρα. Σαν να την είχαν έτοιμη για τα σκουπίδια.

Ε, και τώρα κι εσύ αν την έβλεπες, και είχες διαβάσει και την παραπάνω περιγραφή τι θα έκανες ; Ή θα ήθελες να τη σώσεις ή δεν θα έριχνες δεύτερη ματιά, γιατί σιγά μην επενδύσεις σε ένα φυτό που σε λίγες μέρες θα γινόταν στην καλύτερη περίπτωση λίπασμα για τα υπόλοιπα, 15 ευρώ για αγορά κι άλλα 5 για γλάστρα και άλλα 2 για χώμα και άλλα 2 για λίπασμα! Λογικό.

Εντάξει. Εγώ που ζω επικίνδυνα όμως () την πήρα! Και δεν ξέρω αν θα της αρέσει μακροπρόθεσμα το ότι της άλλαξα περιβάλλον, ή το σημείο που την τοποθέτησα, το λίπασμα και το νερό που της ρίχνω. Ούτε ξέρω αν θα τη βγάλει 'καθαρή' τους επόμενους μήνες.

Αυτό που ξέρω είναι ότι ΓΙΑ ΑΡΧΗ με αντάμειψε με ΕΝΑ μοναδικό μπαλάκι με λουλούδια που κάνει δέκα μέτρα μπαλκόνι να μοσχοβολάει....

Είμαστε κι εμείς αυτή η Πασχαλιά, ξέρεις....

Που πολλές φορές έχουμε το όνομα, αλλά όχι τη χάρη. Που νιώθουμε έξω από το χορό. Ή ακόμα και έξω από την πεπατημένη ή μακριά από τον δρόμο μας. Μακρυά από τον κόσμο και το "μαζί". Που στιγμές νιώθουμε απότιστοι, αποδυναμωμένοι από την προσπάθεια, ματαιωμένοι, τσουρομαδημένοι από δυνατό αέρα και κρύο κι έτοιμοι να σπάσουμε από τα πληγιάσματα.

Ναι, είμαστε κι εμείς αυτή η Πασχαλιά, ξέρεις....

Και ΓΙΑ ΑΡΧΗ το μόνο που χρειαζόμαστε ειναι καινούρια, θρεπτική γλυκιά τροφή, υλική και πνευματική, να πίνουμε πολύ νερό, χρειαζόμαστε να μας ταρακουνάει και λίγο ο αέρας για να φτιάξουμε δυνατές ρίζες, και φυσικά θέλουμε φροντίδα και ανθρώπους να μας μιλάνε όμορφα και να μας παίζουν μουσική!!!!!!!!

Βλέπεις τώρα;

Για να ανθίσει η ψυχή και το κορμί χρειαζόμαστε ΚΑΙ τον Εαυτό μας ΚΑΙ τους άλλους.....

🌱

🌸